بازی درمانی
بازی درمانی فعالیتی داوطلبانه و برخاسته از انگیزه های درونی است که در آن،تعیین چگونگی کاربرد هر شی به اختیار خود فرد است.درآن هیچ هدف بیرونی وجود ندارد.خود فرایند بازی لذت بخش است و نتیجه ی نهایی آن،ارزش چندانی ندارد.بازی مستلزم بازنمایی خود جسمی،ذهنی و عاطفی کودک به شیوه ای خلاقانه است که ممکن است با تعامل اجتماعی هم همراه باشد.بنابراین زمانی که کودک مشغول بازی است می توان گفت که کل روح و جسم کودک در بازی حضور دارد.اصطلاح بازی درمانی متضمن پذیرفتن فعالیت هایی است که می توان آن ها را بازی تلقی کرد.هرگاه کودکی مشغول کتاب خواندن باشد،نمی گوییم که ((او دارد بازی می کند)).همسو با این تعریف از بازی ،بازی درمانی این گونه تعریف می شود که ارتباطی پویا و بین شخصی میان یک کودک(یا فردی در هر سن)،و درمانگری که در روش های بازی درمانی آموزش دیده است و وسایل بازی گزینش شده ای را فراهم می آورد و برای کورک(یا فردی در هر سن)،ایجاد ارتباطی ایمن را سهولت می بخشد تا بتواند به وسیله ی بازی یعنی طبیعی ترین وسیله ی ارتباطی کودک خود(احساسات،افکار،تجربه ها و رفتار ها)را ابراز کند و به کاوش در آن بپردازد تا به رشد و تحول بهینه نایل شود.
بیشتر بزرگسالان قادرند احساسات،ناکامی ها،اضطراب ها و مشکلات شخصی خود را در قالب نوعی بیان کلامی ابراز کنند.بازی برای کودکان همانند سخن گفتن برای بزرگسالان است.بازی وسیله ای برای ابراز احساسات،کاوش در روابط و تکامل شخصی است.اگر به کودکان فرصت داده شود،آن ها احساسات و نیاز هایشان را به شیوه یا به صورت فرایند ترجمانی که مشابه شیوه ی ابراز در بزرگسالان است در قالب بازی ابر از کنند.سازوکار ابراز گری و ابزارهای ارتباطی کودکان با بز رگسالان متفاوت است،اما آنچه ابراز می شود(ترس،رضایت،خشم،شادی،ناکامی،رنجش)با ابراز بزرگسالان شباهت دارد.بر اساس این دیدگاه کودکان اسباب بازی ها را همانند واژه ها به کار می برند و بازی زبان آن هاست.محدود کردن درمان به ابرازگری های کلامی چیزی نیست جز انکار موجودیت تصویری ترین شکل بیان_یعنی فعالیت.
هدف برخی از بازی درمانگران این است که((کودک را به صحبت کردن وادار سازند)).این موارد معمولا نشان از اضطراب یا معذب بودن درمانگر دارد و اینکه او می خواهد با وادار کردن کودک به صحبت نیاز خود را به اقتدار برآورده سازد.درمان منحصر به درمان گفتاری نیست. و اگر درمان گفتاری ای هم در کار باشد،چرا بازی درمانی را به کار نبندیم؟بازی درمانی امکان می دهد که به کلیت رفتار کودک توجه شود و نه تنها به رفتار کلامی او.
معمولا کودکان در تلاش برای بیان احساس خود یا تاثیری که تجربه ای بر آن ها باقی گذاشته،با دشواری های زیادی مواجه اند،اما در صورتی که امکان بیابند،در حضور ک فرد بزرگسال مهربان و حساس و همدل و از طریق اسباب بازی ها و وسایلی که برمی گزینند،اینکه با آن ها چه می کنند،و ماجرایی که در بازی به اجرای آن می پردازند،احساس خود را بیان خواهند کرد.بازی کودکان برای آن ها معنا دار و ارزشمند است،زیرا آن ها از طریق بازی،خود را به حیطه هایی وارد می سازند که با کلمات نمی توانند چندان به راحتی در آن گام نهند.کودکان قادرند از اسباب بازی ها استفاده کنند برای بیان انچه نمی توانند به زبان بیاورند،آنچه برایشان ناراحت کننده است و ظاهر ساختن احساساتی که بیان آن ها در کلام،به توبیخشان منجر می شود.
بازی ،زبان نمادین کودک برای ابراز خویش است و می تواند این موارد را آشکار سازد؛الف)آنچه بر کودک رفته؛ ب)واکنش های او به آنچه برایش پیش آمده؛ ج)احساسات او درباره ی آنچه برایش پیش آمده؛ د)آرزوها،خواست ها یا نیاز های کودک؛ و ه)تصویری که کودک از خود در ذهن خویش دارد.در بازی درمانی،درمانگر در پی آن است که این پیام هارا از بازی کودک دریافت دارد.
در مراکز تخصصی بازی درمانی، انواع بازیها برای انواع مشکلات کودکان وجود دارد.
مرکز مشاوره دیدار 02188893258
http://t.me/clinicdeedar
www.clinicdeedar.com
