اختلال شخصیت ضداجتماعی چیست و با چه علایمی شناخته می شود؟
اختلال شخصیت گروه ب (B)
اختلال شخصیت گروه ب آنهایی رادر بر میگیرند که با رفتار های نمایشی، هیجانی، یا عجیب و غریب مشخص می شوند.
این رفتارها، تکانشگری، خودپنداره ی کاذب، و گرایش به تحریک جویی را شامل می شوند.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی
در DSM 5 افرادی را که مورد تشخیص اختلال شخصیت ضداجتمامی قرار می گیرند، به صورت بسیار تکانشی و فاقد قابلیت پشیمانی از اعمال شان توصیف می کند.
ویژگی های اختلال شخصیت ضداجتماعی
صفات خاص سایکوپاتی عبارتند از: عدم پشیمانی یا شرم به خاطر اعمال زیان آوری که فرد در حق دیگران مرتکب شده است؛
قضاوت ضعیف و ناتوانی در درس گرفتن از تجربه، خود محوری شدید و ناتوانی در عشق ورزیدن ؛
فقدان پاسخ دهی هیجانی به دیگران؛ تکانشگری، فقدان «عصبيت»؛
قابل اطمینان نبودن، قابل اعتماد نبودن، و صمیمی نبودن.
کلکلی برای نشان دادن ناتوانی فرد سایکوپات:
در واکنش نشان دادن مناسب به ابراز هیجان، از اصطلاح «زوال عقل معنایی» استفاده کرد.
مفهوم سایکوپاتی کلکلی همچنان مفهومی اساسی در توصیف اختلال شخصیت ضد اجتماعی است.
ملاک های تشخیصی در 5-DSM ایجاب می کنند که فرد الگوی فراگیر سه مورد از هفت رفتار را نشان دهد.
ناتوانی در پیروی کردن از هنجارهای اجتماعی، فریبکاری، تکانشگری، پرخاشگری.
بی توجهی به امنیت خود یا دیگران، بی مسئولیتی و عدم پشیمانی را شامل می شوند.
گرچه افراد مبتلا به این اختلال عملا احساس پشیمانی نمی کنند.
ممکن است پشیمانی به خاطر صدمه زدن به دیگران را وانمود کنند.
تا وقتی دستگیر می شوند، خود را از موقعیتی دشوار نجات دهند.
این افراد همچنین سعی می کنند خود را تا حد امکان مطلوب نشان دهند.
ملاک های 5-DSM برای اختلال شخصیت ضداجتماعی
- الگوی فراگیر نادیده گرفتن و نقض کردن حقوق دیگران، که از ۱۵ سالگی روی می دهد، به طوری که توسط سه (یا تعداد بیشتری) از موارد زیر نمایان می شود :
1. ناتوانی در پیروی کردن از هنجارهای اجتماعی در رابطه با رفتارهای قانونمند که موجباتی برای دستگیری هستند.
۲. فریبکاری، به صورتی که با دروغگویی، استفاده از نام مستعار، یا کلاهبرداری از دیگران برای نفع یا لذت شخصی نمایان می شود.
۳. تکانشگری یا ناتوانی در از پیش برنامه ریزی کردن.
۴. تحریک پذیری و پرخاشگری، به صورتی که با کتک کاری ها یا حملات مکرر نمایان می شود.
5.بی توجهی بی پروا در مورد ایمنی خود یا دیگران.
۶. غير مسئول بودن مداوم، به صورتی که با ناتوانی مکرر در نگهداشتن رفتار شغلی ثابت یا بازپرداخت تعهدات مالی نمایان می شود.
۷. عدم پشیمانی، به صورتی که با بی تفاوت بودن نسبت به آزار دادن، بد رفتاری کردن نمایان می شود.
- فرد حداقل ۱۸ ساله است.
- شواهدی از اختلال سلوک با شروع قبل از ۱۵ سالگی وجود دارد.
- وقوع رفتار ضد اجتماعی منحصرا در طول دوره ی اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی نیست.
مورد کوتاه (اختلال شخصیت ضد اجتماعی)
تامی، رهبر یک باند تبهکار نوجوانان بود که به شرورترین آدم محله شهرت داشت.
او در یک خانواده آشفته بزرگ شده و مادرش با یک عده مردان خلافکار زندگی کرده بود .
تامی در ۱۸ سالگی به خاطر کیف زنی وحشیانه و زخمی کردن زن سالخورده ای زندانی شده بود.
این اولین دستگیری از یک رشته دستگیری ها به خاطر خلاف هایی بود.
از قاچاق مواد مخدر تا ماشین دزدی و جعل امضا و اسکناس گسترش داشتند.
او در مقطعی بین دوره های زندان، در یک کافه با زنی آشنا شد و روز بعد با او ازدواج کرد.
دو هفته بعد، وقتی این زن از مشروبخواری مداوم تامی و ارتباط های وی با آدم های مشکوک شکایت کرد، تامی او را کتک زد.
وقتی او حامله شد، تامی وی را ترک کرد و از پرداخت هزینه نگهداری بچه خود داری نمود.
اکنون او به عنوان قاچاقچی مواد مخدر و رهبر یک باند روسپیگری کودک، اصلا پشیمان نیست.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی با رفتار ضد اجتماعی تفاوت دارد.
دزدی، دروغگویی، و تقلب نمونه هایی از رفتار ضد اجتماعی هستند.
رفتار ضد اجتماعی با رفتار تبهکاری نیز تفاوت دارد.
اصطلاح «تبهکار» در نظام حقوقی معنی دارد، اما این مفهوم روان شناختی نیست.
با این حال، خیلی از افرادی که به زندان می افتند، ملاک های روان شناختی برای اختلال شخصیت ضداجتماعی را برآورده می کنند.
در عین حال، تمام افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی به صورت آشکار به رفتار تبهکارانه نمی پردازند،
بلکه در عوض، اختلال آنها خود را در رفتارهایی نظیر مشکلات شغلی، بی بند و باری جنسی، و پرخاشگری آشکار می سازد.
ممکن است درجاتی از رفتار ضد اجتماعی را در نوجوان، بهنجار بدانیم؛
به نظر می رسد که افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی در طول سال های بزرگسالی خود، به احتمال کمتری مرتکب اعمال تبهکاری می شوند.
میزان قتل برای افراد بالای ۳۵ سال کمتر از افراد پایین تر از ۳۴ سال و خیلی کمتر در افراد ۵۰ سال و بالاتر است .
کمتر از ۱ درصد تمام زندانیان، بالای ۶۵ سال و ۵ درصد ۵۵ تا ۶۴ ساله هستند.
مؤلفه های سایکوپاتی تکانشگری، انحراف اجتماعی، و رفتار ضداجتماعی، در زندانیان میانسال و بالاتر، کمتر برجسته هستند.
شاید افراد ضد اجتماعی دچار خستگی مفرط می شوند یا در اجتناب از پیگردی ماهرتر می شوند.
شاید برخی از موارد شدیدتر، از جمعیت حذف شده اند.
زیرا این افراد در جریان فعالیت های تبهکارانه، کشته یا دستگیر می شوند.
احتمال دیگر این است که پیری، کاهش برونریزی و رفتارهای تکانشی را که با اختلال شخصیت ضد اجتماعی و همین طور با اختلالات شخصیت نمایشی و مرزی ارتباط دارند، با خود به همره دارد.
فرضیه ی رسش حکایت دارد که افراد مسن بهتر می تواند گرایش های پر مخاطره خود را مدیریت کنند .
تحقیق طولی مردان، از نوجوانی تا میانسالی، این فرضیه را تأیید می کند.
صفات شخصیت مرتبط با رفتار ضد اجتماعی در اکثر مردان در میانسالی کاهش می یابد.
درمان اختلال شخصیت ضداجتماعی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی درمان ناپذیر نیستند.
مشکل کار کردن با این افراد، همان ویژگی های خود این اختلال را شامل می شود:
فقدان انگیزش برای تغییر کردن، گرایش به فریب و تقلب، و فقدان هیجان عمیق یا بادوام.
پژوهشگران هنگام تحقیق درباره نتایج روان درمانی، باید سعی کنند به هدفهای قابل قبول و معقول دست یابند.
آیا آنها باید اثربخشی درمان را بر حسب دستگیری مجدد یا برگشت نشانه ها اندازه گیری کنند.
یا در عوض باید بر تغییرات در عملکرد شغلی، روابط با دیگران، و پرداختن به فعالیت های غیر تبهکارانه، تمرکز کنند؟
در درمان موفقیت آمیز، مؤثرترین مداخله ها آنهایی هستند که کمتر بر پرورش دادن همدلی و وجدان تمرکز می کنند.
به جای آن، درمان موثر باید شرکت کنندگان را متقاعد سازد که آنها مسئول رفتار خودشان هستند.
به علاوه، درمانگران باید به درمانجویان کمک کنند به وسیله به کارگیری توانمندی های شان، شیوه های اجتماع گرایی را پرورش دهند.
به نظر می رسد که درمان شناختی-رفتاری برای خلافکاران نوجوان و بزرگسال بسیار مناسب باشد .
مرکز مشاوره دیدار ( بالاتر از میدان ولیعصر، نرسیده به خیابان فاطمی، ساختمان پرستو، 88893258)
http://t.me/clinicdeedar
www.clinicdeedar.com
